W drogę do Zatoki Świń: Dzienniki z Kuby

Od czego tu zacząć… Więc tak, w nocy lał deszcz. Deszcz dudnił po całej Hawanie. A rano spakowaliśmy się i w drogę. Ale w jaką drogę…

Wychodzimy z naszej casa particular w Starej Hawanie do zamówionej przez naszą gospodynię taksówki, a to 70-letni rozklekotany wrak motoryzacyjny, który z pewnością pamięta lata 50-te w Stanach. Robi mi się słabo na samą myśl, że mamy do przejechania ok 200 km i to w dodatku z niespełna półtoraroczną Zosią. Taksówkarz, typowo wyglądający Jorge czy Juan wielkości hipopotama, pokazuje na kobietę w taksówce i grubym głosem mówi:

-Mi Señora.

Więc taksówkarz Jorge, „mi Señora” i my ładujemy sie do auta. Bagażnik z tyłu zamyka się dopiero wtedy, gdy się go dokręci śrubokrętem, więc Dario przy pierwszych wybojach sprawdza, czy nam nic nie wypada. Wsiadamy, zapinamy pasy… Zaraz, zaraz, jakie w ogóle pasy???? Pasów brak. Nasza trójka ładuje się do tyłu, fotelik Zosi stawiamy pośrodku między nami, podpieramy plecakami, kurtkami i czym się da, by w ogóle jakoś się trzymał i nie spadł. Jeszcze tylko głośny kubański reggaeton i w drogę.

Jedziemy, a raczej trzęsiemy się z prędkością ponad 100 na godzinę. A teraz zagadka:

Pytanie: Skąd wiedzieć, jak szybko jedziemy na Kubie, skoro prędkościomierz w aucie nie działa?

Odpowiedź: Kierowca zwalnia na autostradzie z limitem do 100km/h, jak widzi policję.

Zosia patrzy się wokoło, podskakuje wesoło i w rytm muzyki merda nóżkami. Po czym zasypia i śpi całą drogę! Zosia ŚPI CAŁĄ DROGĘ!!! Dario zawija się w torebkę foliową i mój szalik, bo drzwi są nieszczelne i wieje, i też zasypia. A ja najpierw oglądam kubański krajobraz z plantacjami palm bananowych i trzciny cukrowej, po czym skupiam się na samochodzie. Kolor: w niektórych miejscach oryginalny szary, reszta – brązowy, ale nie od farby tylko od rdzy. Pozostała część samochodu ma kolor brudu. Ale przyznać trzeba, że te kolory rdzy i brudu były rzeczywiście niespotykane i niesamowicie wtapiały się w urok samochodu. Przez szczeliny w drzwiach i oknach wwiewa nam kurz kubańskich dróg do środka samochodu, ostry zapach diesla katuje nasz węch, lusterko boczne od strony kierowcy pobite i tak to jedziemy.