O nienawiści do Polaków

Po Brexicie coraz częściej czytam w polskich mediach o wzroście nietolerancji wobec Polaków na Wyspach. No i niby to nie powinno dziwić, bo niechęć do imigrantów była dla każdego Brytyjczyka niewątpliwie ważnym punktem przy podejmowaniu decyzji w referendum. A że Polaków jest sporo na Wyspach, to się im jako najliczniejszej grupie imigrantów dostało na sam początek.

A jak jest w Niemczech, raju dla uchodźców, ziemi miodem i mlekiem płynącej?

Czy cała ta idea tolerancji nie jest przypadkiem tylko pokazówką rządową? Na pewno w niektórych wypadkach jest, ale że na Niemcach ciągle ciąży wina za Holokaust, nie są oni tak skorzy do otwartego przyznania, że może już czas, by polityka imigracyjna stała się bardziej rozsądna. Przeciętny Niemiec nawet sam przed sobą boi się przyznać, że coś w imigrantach może mu nie pasować, bo przecież od razu będzie mu się krzyczeć w twarz „neonazista.” Więc woli raczej przeczekać i by mu po głowie skakano, niż zasugerować cokolwiek, co by się nie zgadzało z ideą wszechobecnej tolerancji. No chyba że ktoś jest otwartym ksenofobem, ale tu nie o tym.

Jak żyć z polskością za granicą?

Jeżdżąc po świecie i po Europie, nigdy polskości się nie wstydziłam. Zosię uczymy od początku polskiego i niemieckiego. Więc nie ważne gdzie byśmy byli, czy to Polska, Niemcy, Kuba, Czarnogóra czy Litwa, ja rozmawiam z Zosią po polsku, a Dario po niemiecku; miedzy sobą mówimy po angielsku. A więc multi-kulti w pełnym wydaniu. Ja nie wstydzę się polskości, mój mąż nie wstydzi się, że jest Niemcem. Szanujemy obydwa kraje, ale że obydwoje mamy niewyparzone gęby, to jeśli któryś z krajów ewidentnie przeskrobie, dostaje mu się zasłużenie i na równi, bez owijania w bawełnę czy narodowość.

No dobrze, to jest mąż, więc się nie liczy. Jak więc jest z innymi Niemcami? Z reguły Niemcy nie są otwarci i zbyt kontaktowi, więc z rezerwą podchodzą do wszystkiego, co nie jest ich odbiciem w lustrze. Ale ogólnie nasze rodzinne muliti-kulti wzbudza ciekawość i zainteresowanie. Nawet czasami słyszy się pytania o Polskę, czy komentarze, że to fajnie, że Zosię wychowujemy w dwóch kulturach na równi. Czasami na placu zabaw spotykam się z traktowaniem mnie i Zosi jak powietrze , ale tak samo te osoby traktują moje koleżanki z Gruzji i Indii, więc o polskość tu nie chodzi tylko o standardowy ksenofobizm i manię wyższości.

Więc kto tak naprawdę nienawidzi Polaków w Niemczech?

Przejaw nienawiści do mnie jako matki Polki miał miejsce wczoraj na placu zabaw, gdzie w tym samym czasie zebrało się z 10 rodzin w dziećmi. Były rodziny otwarte na innych, byliśmy my multi-kulti, były rodziny ksenofobów, były rodziny niekontaktowe. Czyli wszystko w jednym tyglu na 60m2. Jak zwykle mówię coś do Zosi po polsku, ale widzę, jak z pobliskiej ławki z wściekłością byka w oczach przygląda się mi kobieta z dzieckiem w wieku szkolnym. Myślę sobie: „Oho, ciekawy egzemplarz. Zobaczymy, co z tego wyniknie.” Po jakimś czasie słyszę, jak odzywa się do córki po niemiecku z lekkim akcentem słowiańskim, a córka odpowiada bezakcentowym niemieckim. „Spytać, nie spytać, czy z Polski..” – myślę –„A jeśli obrażę, bo jednak nie, no i te ku..wiki w oczach… a poczekam, co z tego wyjdzie.” Stado dzieci biega na 60 m2, zabierają sobie zabawki, chcą ciastka itp, więc chcąc nie chcąc w międzyczasie padają między nami standardowe frazy, a że ona zaczyna po niemiecku, to i ja po niemiecku kontynuuję. Po jakimś czasie słyszę, jak nasza bohaterka odzywa się do Zosi po polsku. Więc uśmiecham się i mówię: „O, ale fajnie, Pani też mówi po polsku.” Na co w zamian słyszę oburzone: „ tak, też potrafię.” Po czym się bez słowa odwraca na pięcie i odchodzi, pozostawiając za sobą kurz nienawiści. (Ok, staram się tu być dyplomatką, bo jak zdawałam relację z tej rozmowy mojemu mężowi ,to zamiast dyplomacji było @#$%^?!!!)

Kończy się więc na smutno:

Moi kochani polscy nacjonaliści i ksenofobowie: macie rację, Polaków też się nienawidzi za granicą. Tylko, że Polaków za granicą nienawidzą Polacy….

Foto: globetrotter-fotos.de