„Ruda” Piotr Wilkoń Józef Wilkoń

„Ruda” Piotr Wilkoń i Józef Wilkoń. Recenzja.

„Ruda” Wilkoń Recenzja Wydawnictwo Tatarak

„Ruda” Piotr Wilkoń i Józef Wilkoń. Recenzja.

Na chwilę przed Świętami prezentuję Wam niesamowitą książkę wydaną przez Wydawnictwo Tatarak. „Ruda” to opowieść dla dzieci napisana przez Piotra Wilkonia i zilustrowana przez znanego Wam już z wcześniejszych recenzji na naszym blogu Józefa Wilkonia. I chociaż tytułowa bohaterka opowieści – Ruda to kotka, czytając tę historię, czytelnik ma wrażenie, że jej bohaterami równie dobrze mogliby być ludzie, a relacje w rodzinie kotów, bardzo przypominają te międzyludzkie. Dzięki temu zabiegowi autor zaprasza młodych czytelników do dyskusji na temat tolerancji.

Fabuła książki.

„Ruda” to historia rodziny kotów mieszkającej na Czarnym Wzgórzu. Jest to rodzina arystokratyczna, z tradycjami i niesamowicie dumna z faktu, że wszyscy w rodzinie mają czarne futro. Pewnego dnia pani Micia rodzi pięć kociaków. Byłoby to wspaniałe wydarzenie, gdyby nie fakt, że jedno z kociąt wcale nie jest czarne tylko rude. Pan Kacper czuje się zawstydzony, zawiedziony i całkowicie załamany. Rudy kot to ujma na jego honorze.

Ruda kotka rośnie i okazuje się, że nie tylko różni się od innych kotów kolorem futra, ale i cechami charakteru. Jest nieposłuszna, ekscentryczna, ma własne zdanie, jednym słowem jest zaprzeczeniem swojego rodzeństwa. No, a kiedy Ruda postanawia zaprzyjaźnić się z psem, miarka się przebiera. Ruda wyrusza w świat zostawiając za sobą rodzinę i nietolerancyjnych sąsiadów.

Czy to koniec opowieści? Oczywiście nie. Rudą widzą po latach w telewizji jej rodzice. Okazuje się, że kotka zostaje gwiazdą punkrockowego zespołu. Pewnego dnia dochodzi do ponownego spotkania. Ruda odwiedza rodziców ze swoimi dziećmi, z których jedno ma całkowicie czarne futerko jak dziadek. Cała historia kończy się dobrze. Rodzice ponownie przyjmują córkę do rodziny i uczą się kochać ją za to, jaka jest, a nie za jej wygląd.

Lekcja tolerancji.

Książka „Ruda” to przede wszystkim lekcja tolerancji oraz akceptacji dziecka takim, jakie się urodziło. Każde dziecko jest inne i warto pamiętać, że jeśli nie spełnia naszych „oczekiwań”, nie oznacza to, że jest z nim coś nie tak. Tytułowa bohaterka znalazła swoje miejsce w świecie kotów, a czas pokazał, że tak naprawdę problem nie tkwił w dziecku tylko w ograniczonym światopoglądzie rodziców. Zresztą, cała ta historia to nie tylko przekrój przez relacje rodzinne, ale ogólnie przez społeczeństwo. Takie książki są ogromnie ważne i potrzebne, dlatego ogromnie mnie cieszy, jeśli autorzy kierują je już do najmłodszych. Mam szczerą nadzieję, że dzięki takim publikacjom przybliżamy się ku światu bardziej przyjaznemu każdemu dziecku i człowiekowi.