„My i nasza historia” Christophe Ylla-Somers, Yvan Pommaux. Recenzja książki
„My i nasza historia” autorstwa Christophe Ylla-Somers, Yvan Pommaux to kolejna książka, która wzbudza w dzieciach ciekawość otaczającego je świata, odpowiada na pytania i zarazem inspiruje do zadawania dalszych pytań, zachęca też do kwestionowania niektórych wydarzeń historycznych, które często przedstawiane są z jednej perspektywy: perspektywy białego człowieka, który wyruszył w świat, by stać się jego panem. Ta książka to również bardzo wartościowa i ważna lekcja historii ludzkości. Historia zbyt często jest wypełniona imionami królów, papieży, filozofów, prezydentów i władców. Dziś zapraszam Was na trochę inną lekcję historii, której bohaterami jesteśmy my wszyscy: kobiety, dzieci, mężczyźni…
Dawno, dawno temu… czyli jak to się wszystko zaczęło
Na pierwszych stronach swojej pasjonującej opowieści „My i nasza historia” pokazuje młodym czytelnikom, w jakim momencie możemy zacząć mówić o naszej historii. Oczywiście, na początku powstaje Ziemia, potem wykształca się na niej życie. Niektóre formy życia, tak jak dinozaury, wymierają. Aż ok 2 milionów lat temu w Afryce pojawiają się istoty przypominające ludzi: homo erectus (człowiek wyprostowany). Natomiast homo sapiens (człowiek rozumny), który daje początki naszej historii zamieszkuje Afrykę ok 150 tysięcy lat temu. To właśnie on zaludni niemal cały świat. Tak, czyż to nie ironia losu, dla tych, którzy do dzisiaj nie pożegnali się z rasizmem. My wszyscy pochodzimy z Afryki 🙂
Mowa i myślenie ludzkie się doskonalą, a człowiek zaczyna tworzyć coś, co nie jest mu niezbędne do przeżycia. Najpierw odciski dłoni, potem rysunki i malowidła ścienne. Tak rodzi się sztuka.
Około 11 tysięcy lat temu ludzie zaczynają się uczyć hodowli i niektórzy z nich zamiast życia nomadów wybierają osiadły tryb życia. Powstają domy i pierwsze osady. Wzrost osad wymusza wybór przywódcy. Stąd już niedaleko do pierwszych wielkich cywilizacji, wynalezienia pisma…
Historia nabiera tempa, władcy rodzą się i umierają, wojny rozpoczynają i wygasają, a cywilizacje rosną w siłę, by kiedyś stracić swoją dominację. Czas mija, a historia nieubłagalnie zaczyna deptać nam po piętach, aż w końcu i my staniemy się jej częścią…
„My i nasza historia”. Za co lubię tę książkę:
– Narracja. Narrator książki to narrator pierwszoosobowy. Przez użycie pierwszej osoby liczby mnogiej w narracji, ma się wrażenie, że granica między czytelnikiem i narratorem się zaciera. My nie tylko czytamy tę książkę, ale i w pewnym sensie ją współtworzymy. Opowieść o naszej historii przestaje być suchą lekcją o przeszłości ludzkości, a staje się czymś na wzór pamiętnika lub autobiografii.
– Organizacja książki. Uważam, że „My i nasza historia” została wspaniale zorganizowana. Jak każda historia jest ona podzielona czasowo, jednak w tym samym czasie czytelnik może sprawdzić, co w danym momencie dzieje się w innym regionie naszej planety. Jest to wspaniały pomysł, bo zamiast studiować całą historię starożytnej Grecji, możemy pokazać dzieciom, że w trakcie rozwoju kultury minojskiej na Krecie istniała też cywilizacja doliny Indusu, cywilizacja chińska czy cywilizacje Ameryki Środkowej.
– Historia kołem się toczy, czyli wszystko już było. Historia to taka piękna nauka, której studiowanie pomaga nam zrozumieć, że większość rzeczy już się kiedyś wydarzyła, a ideologie nie są zawsze czymś nowym, a raczej przejawem naszych pierwotnych instynktów, które ciągle przemycamy w naszych genach. Jeśli wydaje się Wam, że nietolerancja i obwinianie „obcych” za wszystkie nieszczęścia jest czymś nowym, to grubo się mylicie. Idea: „za wszystkie nasze problemy odpowiedzialni są ONI” jest stary jak świat 😉 Weźmy chociaż XIV wiek, kiedy to właśnie „obcych” (wyznawców innych religii, Żydów, trędowatych, itd.) winiono za wszelkie nieszczęścia. A karą była izolacja, wypędzenie czy nawet śmierć.
– Kolonizacja. Przyznam Wam szczerze, że od dawna mam ogromny problem z kolonizacją czy różnego rodzaju religijnymi misjami, których założenie jest jedno: MY tacy … (i tu wstawcie sobie do wyboru ucywilizowani lub święci) zrobimy łaskę TYM „dzikim” i zmusimy ich do przejęcia naszego stylu życia, myślenia, wierzenia. Zawsze wywoływało u mnie zgrzyt zębów myślenie, że jest się lepszym od innych, lepszym od plemion, bo mieszka się w betonowych miastach, chodzi w garniturze i pracuje na komputerze. Ciekawa jestem jakby ktoś taki poradził sobie w dżungli… Dobrze jest więc czytać książki, w którzy Kolumb i jemu podobni nie są uważani za „świętych” i nie „odkrywają” tego, co jest już od dawien dawna zamieszkane przez innych.
– Tolerancja. „My i nasza historia” w wielu momentach przypomina czytelnikom o nierównościach panujących między ludźmi. Są to nierówności na tle rasowym, religijnym, czy ograniczenia praw spowodowane tym, że nie jest się mężczyzną. Książka jest wspaniałym punktem wyjścia do rozmowy o tym, kiedy te nierówności się w historii nasilały, jak je tłumaczono i usprawiedliwiano i jak starano się z nimi walczyć.
– Sławni z naszej historii. Ostatnia część tej pozycji, która zaprezentuje Wam kilkadziesiąt niezwykłych postaci z historii człowieka.
Podsumowując…
NIE DA SIĘ LEPIEJ! Jest to najlepsza książka dla dzieci o historii ludzkości, jaką miałam okazję czytać. Polecam 8+ / 10+. Nie bójcie się jednak sięgnąć po nią z młodszymi dziećmi w wieku szkolnym, najgorsze, co może się Wam się wtedy przytrafić, to to, że Wasze dziecko jeszcze bardziej zainteresuje się światem 🙂
